برای چندین دهه، اترنت ثابت کرده است که تکنولوژی ای ارزان قیمت، سریع و بسیار محبوب است. کابل های اترنت در اندازه و طول خود محدود هستند و اندازه های آنها معمولا 100 متر است، که همین امر باعث می شود تا برای به کار گیری در تاسیسات و ساختار های شبکه ای با اندازه های متوسط تا بزرگ تا حد زیادی نا کارآمد باشند.
در این مقاله، ما قصد داریم تا به صورت جامع به این تکنولوژی بپردازیم.
تکنولوژی اترنت
کابل های اترنت سنتی می توانند داده ها و دیتا را با سرعت 10 مگابیت بر ثانیه منتقل کنند. پس از اینکه به مرور زمان نیاز به سرعت انتقال داده ها در شبکه ها افزایش یافت، شرکت ها شروع به ساخت اترنت هایی با عنوان اترنت سریع یا فست اترنت (Fast Ethernet) و گیگابیت اترنت (Gigabit Ethernet) کردند.
فست اترنت می تواند سرعت انتقال اترنت های سنتی را تا 100 مگابیت بر ثانیه، و اترنت گیگابیت تا 1000 مگابیت بر ثانیه افزایش دهد. اگرچه این اترنت ها معمولا برای مصرف کنندگان عادی قابل دسترس نمی باشند، اما گیگابیت اترنت های با سرعت 10 گیگابیت (معادل 10 هزار مگابیت) امروزه در شبکه های برخی از کسب و کار ها، دیتا سنتر ها و برخی از نهاد ها مورد استفاده قرار می گرند. با این حال، به طور کلی هزینه های استفاده از آن باعث می شود تا استفاده ی گسترده از آن تا حد زیادی محدود شود.
به همین ترتیب، کابل های اترنت نیز برای استاندارد های خاصی تولید و تهیه می شوند. به عنوان مثال، رایج ترین و شناخته شده ترین نوع کابل اترنت که در دسته بندی 5 قرار دارد و با نام CAT5 شناخته می شود، دو نوع اترنت معمولی و فست اترنت را پشتیبانی می کند. دسته ی 5e و CAT6 نیز کابل هایی هستند که برای گیگابیت اترنت ها مورد استفاده قرار می گیرند.
به منظور وصل کردن یک کابل اترنت به یک کامپیوتر (یا هر دستگاه شبکه ای دیگری)، می بایست کابل را مستقیما به داخل پورت اترنت دستگاه متصل کنید. برخی از دستگاه هایی که فاقد پورت اترنت هستند می توانند با استفاده از دانگل ها یا رابط هایی مانند اداپتور ها یا تبدیلی های USB به اترنت استفاده کنند و از آن بهره مند شوند. کابل های اترنت از کانکتور ها یا رابط هایی استفاده می کنند که تا حد زیادی شبیه کانکتور های RJ45 است که در تلفن های سنتی مورد استفاده قرار می گرفت.
| مقاله پیشنهادی : راهکار هایی برای بهبود مدیریت کابل ها
انواع اترنت
تکنولوژی 10Base5 که اغلب با عنوان Thicknet یا اترنت گسترده نامیده می شد، اولین نمونه از تکنولوژی اترنت به حساب می آید. در این زمان کمپانی ها و صنایع مختلف در دهه 1980 از Thicknet استفاده می کردند تا زمانی که تکنولوژی 10Base2 یا Thinnet پا به عرصه گذاشت.
این تکنولوژی جدید در مقایسه با Thicknet یا اترنت گسترده مزیت های مفیدی داشت که از جمله آنها می توان به باریک تر بودن (5 میلی متر نسبت به 10 میلی متر) و کابل بندی انعطاف پذیر تر اشاره کرد که این امر باعث میشد تا استفاده از کابل های اترنت و کابل بندی های آن در دفاتر و ساختمان ها با راحتی بیشتری انجام شود.
با این حال، رایج ترین نوع اترنت سنتی 10Base-T نام داشت. این تکنولوژی خواص الکترونیکی بهتری ارائه میدهد، چرا که این اترنت به جای کابل های کواکسیال از کابل های جفت پیچ خورده ی محافظت نشده یا UTP استفاده می کند.
استاندارد های بیشتری نیز وجود دارند که ناشناخته تر هستند، مانند 10Base-FL، 10Base-FB و 10Base-FP برای شبکه های فیبر نوری استفاده می شود و همچنین 10Broad36 که برای کابل های پهنای باند یا broadband مورد استفاده قرار می گیرند. با این حال، فست اترنت ها و گیگابیت اترنت ها با ورود خود تمامی این اترنت های سنتی، از جمله 10Base-T را از رده خارج کردند.
دستگاه های اترنت
استفاده از یک ریپیتر در شبکه های اترنت این امکان را به وجود می آورد تا تعداد زیادی از کابل های اترنت را به یکدیگر متصل کنیم و بتوانیم مسافت های طولانی تری را پوشش دهیم. یکی از انواع شناخته شده و محبوب ریپیتر ها، هاب اترنت هستند. همچنین دستگاه های دیگری که می توان از آنها استفاده کرد سوئیچ ها و روتر ها می باشند.
یکی دیگر از دستگاه های پر کاربرد و شناخته شده که در بسیاری از امور شبکه ای استفاده می شود بریج نام دارد. یک دستگاه بریج (bridge) می تواند یک اترنت را به یک شبکه ی متفاوت و از نوع دیگر، مانند یک شبکه ی وایرلس متصل کند.