سوئیچ شبکه یک دستگاه و سخت افزار کوچک است که ارتباطات میان چندین دستگاه متصل در یک شبکه ی محلی یا LAN که مخفف Local Area Network است را متمرکز می کند.
نوعی از دستگاه های سوئیچ اترنت، سال ها پیش از اینکه روتر های پهنای باند خانگی گسترش پیدا کنند در شبکه های خانگی مورد استفاده واقع می شدند. روتر های خانگی مدرن به عنوان یکی از قابلیت و کارکرد های اصلی شان، سوئیچ های اترنت را به طور مستقیم به یونیت ها یا واحد ها تبدیل می کنند.
سوئیچ های شبکه ای پر سرعت همچنان در شبکه های شرکتی و دیتا سنتر ها به طور گسترده ای مورد استفاده قرار می گیرند. سوئیچ شبکه گاهی اوقات با عنوان هاب شبکه یا مک بریج نیز شناخته می شود. رو
درباره سوئیچ شبکه
درحالی که قابلیت های سوئیچی برای برخی از انواع شبکه نظیر حالت انتقال ناهمگام (ATM)، کانال فیبری و توکن رینگ استفاده می شوند، سوئیچ های اترنت شایع ترین انواع آن هستند.
جریان های اصلی سوئیچ های اترنت همانند آنهایی که در روتر های پهنای باند استفاده می شود، برای هر لینک از سرعت گیگابیت اترنت ها استفاده می کنند، درحالی که سوئیچ های پر قدرت همانند آنهایی که در دیتاسنتر های استفاده می شوند، برای هر لینک از سرعت 10 گیگابیت بر ثانیه پشتیبانی می کنند.
مدل های مختلف سوئیچ شبکه، بسته به مدل ساخت آنها از تعداد مختلفی از دستگاه های متصل پشتیبانی می کنند. سوئیچ های مخصوص مشتریان عادی و خانگی معمولا بین 4 تا 8 اتصال را برای دستگاه های اترنت پشتیبانی می کنند، درحالی که سوئیچ های مخصوص اتصالات شرکتی می توانند از 30 تا 130 اتصال را ساپورت کنند.
سوئیچ های مدیریت شده و مدیریت نشده
سوئیچ شبکه ای پایه نظیر آنهایی که در روتر های معمولی استفاده می شوند، معمولا به هیچ گونه پیکربندی به جز برق و اتصالات پایه نیاز ندارد.
در مقایسه با این سوئیچ های مدیریت نشده، دستگاه های مدرن که در شبکه های شرکتی و سازمانی استفاده می شوند، از طیف وسیعی از ویژگی های پیشرفته استفاده می کنند که طراحی شده اند تا توسط مدیران و ادمین های حرفه ای مورد استفاده قرار بگیرند. برخی از این ویژگی های محبوب سوئیچ های مدیریت شده شامل نظارت SNP، تجمع لینک و پشتیبانی از QoS می باشد.
سوئیچ های مدیریت شده ی سنتی ساخته شده اند تا توسط رابط های خط فرمان Unix-style کنترل شوند. یک نوع جدید تر سوئیچ های مدیریت شده که سوئیچ های هوشمند یا اسمارت سوئیچ نامیده می شوند، توسط سازمان های ابتدایی و متوسط استفاده می شوند، و همانند روتر های خانگی از رابط های مبتنی بر وب پشتیبانی می کنند.
مقایسه سوئیچ های شبکه با هاب و روتر ها
سوئیچ های شبکه ای تا حد زیادی از نظر فیزیکی به هاب های شبکه شباهت دارند. با این حال، بر خلاف هاب ها، سوئیچ های شبکه قادر به بررسی پیام های ورودی به محض دریافت و انتقال آنها به یک پورت ارتباطی مشخص هستند، تکنولوژی ای که سوئیچینگ بسته یا packet switching شناخته می شود.
یک سوئیچ شبکه می تواند آدرس های منبع و مقصد هر بسته را تشخیص دهد و داده ها یا دیتا ها را تنها به دستگاه های مشخصی ارسال کند، درحالی که هاب ها بسته ها را به همه ی پورت ها بجز پورتی که ترافیک را دریافت کرده است می فرستند. سوئیچ ها به این ترتیب عمل می کنند تا بتوانند پهنای باند شبکه را حفظ کره و به طور کلی میزان عملکرد را نسبت به هاب ها ارتقا ببخشند.
سوئیچ ها همچنین شبیه به روتر های شبکه نیز می باشند. اگر چه روتر ها و شبکه ها هردو اتصالات دستگاه های محلی را متمرکز می کنند، اما تنها روتر ها قابلیت اتصال به شبکه های بیرونی نظیر شبکه های محلی یا اینترنت را دارند.
مقاله ی پیشنهادی: تفاوت مودم و روتر چیست؟
سوئیچ های لایه 3
سوئیچ های سنتی در لایه دوم لایه های دیتا لینک در مدل OSI عمل می کنند. سوئیچ های لایه 3 که سخت افزار های داخلی یک سوئیچ و روتر را در یک دستگاه ترکیب می کنند نیز همچنین توسط برخی شبکه های سازمانی مورد استفاده قرار گرفته اند.
در مقایسه با سوئیچ های شبکه ای، سوئیچ های لایه 3 می توانند پشتیبانی بهتری برای شبکه های LAN مجازی یا «VLAN» به وجود بیاورند.
